Informacje
Jak rozwijać mocne strony naszych dzieci?
Nasza uwaga jest jak reflektor, możemy kierować ją i oświetlać to, co aktualnie jest dla nas ważne.
Nasz mózg ewolucyjnie jest ukierunkowany, aby wykrywać zagrożenie - to daje nam możliwość przetrwania. Dlatego nasz umysł bardzo często zwraca uwagę na to, co negatywne. Gdyby było inaczej możliwe, że nie doczekalibyśmy aktualnych czasów. Możemy sobie wyobrazić, jak nasi przodkowie, praprapra…dziadkowie pełni optymizmu, nie zwracający uwagi na zagrożenia wychodzą przed jaskinie i widząc cienie za drzewem pomyśleli „To nic, nie warto się tym martwić. Jaka piękna dziś pogoda”. Jeżeli ten cień należałby do dzikiego zwierzęcia naszemu praprapra…dziadkowi nie wiele przyszłoby z tej cudownej pogody tego dnia, bo pewnie nie doczekałby kolejnego. I być może zapytasz, dlaczego mamy tym się przejmować, co było kiedyś, przecież dziś mieszkamy w pięknych i wygodnych domach i nie grożą nam dzikie zwierzęta zaraz po wyjściu z niego. Masz racje, warunki naszego życia znacznie się ulepszyły. Nie zmienia to faktu, że nasz mózg nadal wypatruje zagrożeń i jego głównym celem jest utrzymanie nas przy życiu. Zagrożenia dzisiejszego świata również się zmieniły. Dziś będzie to np. niemiła wiadomość od koleżanki, uwaga w dzienniku, sprawdzian, podejrzliwy wzrok przełożonego itd.
Spójrzmy na to jak to się dzieje w rodzicielstwie. Gdy zapytam Cię drogi Rodzicu o wymienienie dziesięciu pozytywnych rzeczy, które zrobiło dziś Twoje dziecko, to jak Ci z tym będzie? A gdy zapytam, co dziś zrobiło niewłaściwie to jak szybko pojawią się negatywne informacje?
I wróćmy do naszego reflektora uwagi. Na co kierujemy swoją uwagę najczęściej? Jakie działania, jakie obszary funkcjonowania naszych dzieci najczęściej oświetlamy?
Czy często jest tak, że gdy zrobią coś dobrze to w naszej głowie pojawia się myśl „No w końcu”, albo poprostu traktujemy to jako coś normalnego, tak ma być więc po co się nad tym koncentrować?
A kiedy najczęściej nasze dzieci nas mają, w pełnym zaangażowaniu i uwadze? Może wtedy, gdy się ociągają, gdy po raz kolejny powtarzamy, żeby umyły rano zęby, albo nie kłóciły się z bratem, albo właśnie wtedy, kiedy dziecko spędza z nami 1,2,3 godziny nad odrabianiem zadań domowych… A jak często mówimy im i okazujemy uwagę, gdy ułoży za sobą buty, nauczyło się wiązać sznurowadła, wyrzuciło po sobie śmieci, napisało pięknie zdanie lub choć literę?
Oczywiście może zapytasz, to co mam teraz swoje dziecko za wszystko chwalić i nagradzać? Odpowiedź brzmi nie. Jednak zachęcać Cię będę abyś zwracał więcej uwagi na obszary ważne dla dziecka, obszary, które sprawiają, że staje się pewniejsze siebie, które dosłownie „dodają mu skrzydeł”, które sprawiają, że ono samo myśli o sobie dobrze i postrzega siebie pozytywnie. Jesteśmy lustrem, w którym przegląda się nasze dziecko. Jak myślisz, co Twoje dziecko widzi w swoim lustrze? Czy jest w nim dużo krytyki, złości, pretensji, nadmiernych wymagań i oczekiwań czy jest tam wsparcie, życzliwość, wyrozumiałość?
Bardzo bliska jest mi metafora ogrodu, którą przedstawię poniżej, a którą pierwszy raz słyszałam podczas szkolenia, w którym miałam szczęście uczestniczyć, a którego prowadzącą była Pani Agnieszka Pawłowska.
„Bycie uważnym rodzicem to jak pielęgnowanie ogrodu swojej rodziny. W tym ogrodzie znajdują się różne rośliny.
Mamy zasadzone nasiona, z których nie wiemy, co wyrośnie.
Dbamy o nie, podlewamy, nawozimy i obserwujemy,
jak zaczynają kiełkować, jak pojawiają się liście, może kwiaty.
Może któregoś dnia zobaczymy, że w naszym ogrodzie wyrósł piękny kaktus, wspaniała róża lub rozłożysta palma.
Zadaniem naszym jako rodziców wcale nie jest "przerobienie"
róży w palmę, czy kaktusa w różę. Tylko umożliwienie im wzrastania w tym, co jest dla nich optymalne i najbardziej wspierające. Wszystko po to, aby mogły stać się w pełni SILNĄ, ROZKWITNIĘTĄ rośliną.”
Bądźmy takimi rodzicami dla swoich dzieci, którzy pomagają im wzrastać w ich niepowtarzalności i wyjątkowości. Przecież jest jedyne, właśnie takie jakie jest. To wielkie szczęście. Czy powinno być kimś innym? Nie.
Niech nasze dzieci w swoich umysłach mają nasze ciepłe, pełne miłości spojrzenia. Miłości, która mówi, że jest ok, takie właśnie jakie jest, a jeżeli boryka się z jakąś trudnością, niech ona nie przykrywa mu całego świata, niech ona nie będzie głównym tematem jego własnego obrazu siebie.
Im więcej i im częściej zwracamy uwagę na niedoskonałości naszego dziecka, tym więcej ich jest i tym bardziej rosną one w siłę. A jeśli równocześnie mniej zauważmy wszystko to, co w nim piękne, silne i dobre, odbieramy mu szansę na pełen rozkwit.
